بدون رودربایستی باید گفت درسال گذشته آموزش مدارس و دانشگاهها درایران دچارنقصان بود و امتحانات و ارزیابی ها معتبر نبودند . البته پرورش از یک دیدگاه تعطیل بود و از دیدگاه دیگر حضوردانش آموزان درکنار خانواده شاید آسیبهای تربیتی راکاهش می داد.
موضوع بحث این است که بخش مهمی یادگیری دانش آموزان و دانش آموزان از طریق دیدن و چشم صورت می پذیرد وبخش دیگری از طریق مباحثه و البته بخشی هم از طریق شنیدن.
آموزش سال گذشته شنوایی محور بود ( اگرمعلمین ودانش آموزان هردو ازگوشی مناسب و اینترنت خوب برخوردار بودند که اکثرا نبودند.) تلویزیون نیز هرچند می توانست ومیتواند کمک باشد ولی کارکرد آن مطلوب و کافی نیست.
آموزش و پرورش خواهی نخواهی درسال تحصیلی جدید از محل صرفه جویی هزینه سرانه می تواند درتجهیز موارد سمعی و بصری موفق ترباشد. معلمین درمنزل امکان تهیه تخته سفید و دوربین مناسب برای تهیه فیلم از تدریس را ندارند ولی اگر مدارس زمینه حضورمعلم درمدرسه و تهیه فیلم اموزشی رافراهم کنند می توانند کارایی کلاس ها را به شدت افزایش دهند واین مهم از محل صرفه جویی در سرانه مدارس میسر است مگراین که این صرفه جویی در جای دیگری هزینه بشود. والله اعلم.
البته دوربین فیلمبرداری الزاما نباید حرفه ای باشد و حتی ممکن است از موبایل های باکیفیت بالا یا دوربینهای لپتاپ و هرچیز دیگری استفاده شود (که قطعا خرید و تملک چنین ابزاری از قدرت و توان معلمین خارج است).
در هر صورت اگر درب بر همین پاشنه بچرخد و آموزش و پرورش فکری به حال تقویت آموزش بصری نکند سالهای اینده دواثر نامناسب بروز خواهد کرد.
۱. یادگیری طوطی وار و کاهش سطح عمومی دانش جامعه.
۲. عقب ماندن دانش آموزان مدارس دولتی و مناطق کمترتوسعه یافته در کنکور و ورود به دانشگاهها.
